Πολυαγαπημένε
Μαξ, κρίμα, κρίμα που δεν μπορείς να έρθεις για μια δυο ημέρες, αν το
'θελε η τύχη, θα κάναμε ορειβασία όλη την ημέρα, θα
κάναμε έλκηθρο, (και σκι; Μέχρι τώρα έχω κάνει 5 βήματα) και θα γράφαμε
και ιδιαίτερα με το τελευταίο θα καλούσαμε το τέλος, το τέλος που
περιμένει, ένα ειρηνικό τέλος, θα το επιταχύναμε, ή δεν το θέλεις αυτό;
Εγώ είμαι όπως στο γυμνάσιο, ο καθηγητής πηγαίνει πάνω κάτω, ολόκληρη η
τάξη έχει τελειώσει τις ασκήσεις και έχει πάει σπίτι, μόνο εγώ
βασανίζομαι να βελτιώσω τα βασικά λάθη των μαθηματικών ασκήσεών μου και
κάνω τον καλό καθηγητή να περιμένει. Φυσικά θα πάρει την εκδίκησή του
αυτό όπως όλες οι αμαρτίες που έχουμε κάνει στους καθηγητές.
Φραντς Κάφκα, καρτ ποστάλ στον Μαξ Μπροντ, 8 Φεβρουαρίου 1922
