Και τέλος εγώ έκανα λόγο στην χθεσινή επιστολή για την Λάσκερ-Σούλερ, και σήμερα ρωτάς εσύ γι' αυτήν. Τα ποιήματά της δεν μπορώ να τα υποφέρω, δεν νιώθω μ’ εκείνα τίποτε άλλο παρά ανία για την κενότητά τους και απέχθεια λόγω της ψεύτικης χλιδής. Και η πεζογραφία της μου είναι φορτική για τους ίδιους λόγους, δουλεύει εκεί το μυαλό μιας υπερεξημμένης πρωτευουσιάνας το οποίο αντιδρά σε κάθε ερέθισμα αδιακρίτως. Αλλά ίσως κάνω μεγάλο λάθος, υπάρχουν πολλοί που την αγαπούν, ο Βέρφελ π. χ. μιλά γι’ αυτήν μόνο με ενθουσιασμό. Ναι, είναι άσχημα, ο δεύτερος άνδρας της την εγκατέλειψε, εξ όσων γνωρίζω, και σε εμάς κάνουν έρανο γι' αυτήν∙ αναγκάστηκα να δώσω 5 Κ., χωρίς να νιώθω την παραμικρή συμπόνια για εκείνη∙ δεν γνωρίζω την πραγματική αιτία, αλλά την φαντάζομαι πάντοτε μόνο ως μια μπεκρού, που σέρνεται τις νύχτες στα καφέ.
Φραντς Κάφκα, επιστολή στην Φελίτσε Μπάουερ, 13 Φεβρουαρίου 1913
