Αγαπητέ Ρόμπερτ, πότε θα με δείτε επιτέλους χωρίς φτιασίδια έτσι όπως είμαι, αδύναμος είμαι ξαπλωμένος εδώ στον καναπέ. Πάνω στην πιο ψηλή κορφή του τρούλου της ρώσικης εκκλησίας απέναντί μου, σκαρφαλώνουν, δουλεύουν και τραγουδούν σιδεράδες με αέρα και βροχή, εγώ τους θαυμάζω απ’ το ανοιχτό παράθυρο σαν προϊστορικούς γίγαντες∙ αν εγώ είμαι ένας σύγχρονος άνθρωπος, τι άλλο μπορεί να είναι αυτοί παρά προϊστορικοί γίγαντες. Καμία άλλη αιτία για το ότι δεν γράφω παρά αυτή ή όντως μία ακόμη: αδυναμία να σας πείσω.
Φραντς Κάφκα, επιστολή στον Ρόμπερτ Κλόπστοκ, 22 Νοεμβρίου 1922
